Op reis gaan met Gary Davidson is leerzaam. Of nu de zon de hele dag schijnt, of dat het de hele dag regent, met Gary heb je een goede dag. Met een lach staat hij op, met een lach zegt hij ’s avonds goede nacht.
Zo was mijn ervaring medio februari met hem en zeven andere leergierige golfers in Portugal, rondom Lissabon. Wie bij het ontbijt om acht uur nog niet uitgeslapen was en nog niet alle registers ten behoeve van een fijne golfdag had opengetrokken, werd al gauw wakker geschud door Gary’s gulle ochtendlach. Als het niet regende, dan was de baan rondom het hotel wel onzichtbaar door de mist of woei er een onvermijdelijke oceaanstorm langs het hotel. Gary had er zin in, en mondjesmaat wij dus ook.
Wij hulden ons in dikke kleren en tooiden ons met verwarmende petten en mutsen. Gary liep naar buiten in korte mouwen en begon voordat we er zin in hadden al met de warming up. En dat hielp. Alleen al door de aanstekelijke vrolijkheid van de meester.
De lessen in chippen, pitchen, bunkershots en putten bleken al gauw in de smaak te vallen. Nou ja, even wennen was het wel. Nooit streng, meestal met een vaderlijke lach, vaak duidelijk en - voor wie het niet meteen begreep - altijd confronterend. Dat hoofd dat maar niet stil bleef, de voeten die wipten en niet meedraaiden, de handen die krampachtig vastgrepen, de swing die te kort, te snel of te onrustig was, de stok die verkeerd stond. Met kleine correcties liet Gary voelen hoe het beter kan.
In de baan liet hij soms schaterend zien hoe hijzelf (nog steeds) een bal kan slaan. Van minimaal 150 meter precies tussen twee ballen door stuitend. Nee, niet proberen. Dat kan hier alleen Gary. Handen omhoog, juichend voor zichzelf. Dan stond hij een moment later met de armen voor zijn brede borst gevouwen te kijken hoe jij het deed, liep dan zwijgend weg of zei iets wat voelde als een groot compliment. De een liet zich van de wijs brengen door de Schotse adelaarsblik, de ander speelde er juist beter door – even maar. Want psychologisch onderlegd is hij zeker.
En zo ploegden we voort over de drassige banen rondom Lissabon, Quinta do Peru of Aroeiro Golf. Regenkleding aan, regenkleding uit. Maar we gingen door, voor wie wat van Gary wilde blijven opsteken. En dat deden we allemaal. Daar kwamen we voor. Daar leerden we van. Tot in de schemering speelden de laatste flights door. Op weg naar een drankje of twee, waarna Eusebio, de Portugese chauffeur, steun en toeverlaat van mister Davidson, ons alweer opwachtte voor de terugreis naar het hotel aan de oceaan: Hotel Melia Aldela dos Capuchos.
’s Avonds eten in Caparica, aan de kust. Kleine tentjes, gezellig, volks en veel eten en drinken. Gary begroette plaatselijke bekenden, maakte foto’s met zijn iPad en vertelde verhalen over de grote golfprofessionals die hij kende, over het spel en de inzinkingen van golfsterren, en over zijn familie én vooral over Schotland. Schotse golfavondjes volgend op onze Schotse golfdagen.
Vijf dagen in Portugal golfen in Schotse sferen, daar leer je wat van!
Met dank aan de andere cursisten en flightgenoten,
Guus van Holland
